Exhausting Java

Vandaag een lange reis op de planning. Eerst van Legian naar het uiterste westpunt van Bali met de bus. Dit duurde al gauw enkele uren. Verassing in de bus was dat er 2 muzikanten live muziek kwamen spelen in de bus. Een aangename verrassing. De muziekanten spelen een paar minuutjes, verzamelen geld en gaan dan weer naar een andere bus. Alleen de eerste 3 keer is het wel leuk, maar als er steeds nieuwe muzikanten komen en de bus daar steeds voor stop dan begint het wel te irriteren. Nja eenmaal aangekomen bij de haven gingen we met bus en al op de ferry om de oversteek van 1 km te maken. Toch duurde dit ruim een uur, vraag me niet waarom maar het duurde lang. In Java aangekomen was het nog even rijden naar Banyuwangi, waar we onze overnachting hadden geboekt. De Deense koppel in Gili had ons verteld dat er vele aanbieders waren om de vulkaan Ijin te beklimmen, inclusief overnachting en alles erop en eraan. Hmm wij komen daar aan en er is helemaal niemand te bekennen haha. We werden zelfs gedropt door de bus in Banyuwangi gewoon naast de hoofdweg in the middle of nowhere. We zagen enkele gasten staan die ons wel wilden vervoeren, zij dachten natuurlijk cashennn! Nja eenmaal aangekomen in ons hotel kregen we weinig informatie over Ijin en dagtrips. Rond 18:00 - 19:00 uur kwamen we daar aan. Hier is het ook een uur vroeger dan in Bali, daar moesten we ook ff rekening mee houden. Toevallig zagen we 2 Franse dames in het restaurant van het hotel zitten. Bleek dat zij diezelfde nacht Ijin zouden beklimmen. Ze werden om 01:00 uur opgehaald bij hun hotel (tegenover ons hotel). Ali voelde zich niet energiek genoeg om de trip te maken dus regelde ik dat ik met de Fransen mee kon. Eerst nog ff een beetje rusten aangezien het wel bikkel zou zijn na de reis vanuit Bali..Mja het was nu of nooit aangezien er verder niks te doen was hier en we zsm verder wilden reizen naar Yogyakarta. 01:00 stond ik klaar, mijn spullen ingepakt, lange broek aan want het zou daar best eens fris kunnen zijn. Onze driver Leo kwam kort daarna aan maar de Fransen lieten weer op zich wachten hoor. 2 vrouwen en 1 zoon en ik dan waren er eindelijk klaar voor.
Midden in de nacht reden we richting het vertrekpunt om Mount Ijin te beklimmen. Het zou ongeveer een uur rijden zijn. Al snel begon het onderweg te regenen, een slecht teken misschien? Na een half uur werden we gestopt. Het bleek dat de weg ernaartoe was geblokkeerd wegens omgevallen bomen en rotsen. Leo wist een alternatieve route en die gingen we proberen. Nu reden we letterlijk door de jungle, groot licht aan en goed opletten. Maar Leo bleef gewoon crossen hoor. Na een stuk te hebben gereden was er weer een oponthoud. Enkele andere drivers overlegden met elkaar hoe ze verder zouden rijden. Het bleek dat er op de weg kleine rotsen waren gevallen die sommige auto's niet konden handelen. Tevens zou de weg glad kunnen zijn. Ze besloten om eerst enkele jeeps voor te laten rijden om de rotsen te crushen waarna de andere auto's volgden. Leo hield dit 5 minuten vol en daarna reed hij alweer op pole. Wij hadden geen Jeep haha. Hij kende de route uit zijn duim zoals hij zelf zei! Na anderhalf uur waren we aangekomen bij het vertrekpunt. Jacket gelijk aan want het was fris. Ook was ik blij dat ik mijn lamp had meegenomen (thanks CP) want er was niet veel licht natuurlijk. Eerst een theetje en en paar bananen gegeten en we waren klaar om te gaan. Ijin is 2800 meter hoog. Onze route was ongeveer 4km lang inclusief een stuk lopen in de krater. Het was best een pittige route en we deden er zeker 2 uur over. Er werd gezegd om het in een uur te lopen maar bij ons duurde het zeker langer. De reden dat we midden in de nacht werden opgehaald is dat er in de nacht bluefire kon worden gezien bij Ijin. Blauw vuur, nou dat wil ik wel zien. Het bleek helemaal juist te zijn. we zagen de bluefire maar tegelijkertijd waren er ook erg veel gassen en was het door de wind echt koud. Ik besloot alles wat ik bij me had te gebruiken, mijn extra shirt deed ik over mijn longsleeve, daarover mijn jacket en mijn kleine handdoek werd een sjaal. Gasmaskers kregen we van onze gids Roxy. Alleen waren deze niet erg relax, mja beter dan niks want de gassen zijn niet goed voor je. Nadat we de bluefire hadden gezien bleven we wachten tot zonsopgang waarna we de lake zouden kunnen zien en de gehele vulkaan. Ondertussen mijn take away breakfast nuttigen. Brood met hagelslag, dat is toch echt meer dan 15 jaar geleden voor mij! Lekker hoor, en natuurlijke enkele banaantjes voor de energie.
langzamerhand werd het licht en Wow! Wat een uitzicht hadden we. Genieten dit. Na een tijd besloten we om weer terug te lopen via een andere route. Heel mooi uitzicht en de gehele nacht zagen de werkers alle sulfaat sjouwen vanuit de krater. Heel zwaar werk. Roxy doet dat zelf ook en gaf aan dat hij 80 kg droeg. Hij beklimt Ijin dus 2x per dag, 1 als gids en 1 als arbeider. Bizar! Respect voor deze arbeiders. Vroeg in de ochtend zat inze trip erop en hadden we het einde gered. Vermoeid maar genoten! Rond 08:00 gingen we terug naar het hotel. 09:30 kwam ik daar aan en zag ik Ali in het restaurant zitten. Hij had net ontbeten en ik had wel trek in Nasi Goreng Ayam. Na gegeten te hebben toch nog ff wat rusten voordat we om 12:00 moesten uitchecken en om 13:30 onze bus naar Yogyakarta vertrok (als het goed is). We kregen namelijl veel verschillende tijden voor de bus naar Yogyakarta, een en al onduidelijk. Maar hij vertrok inderdaad om 13:30. Deze reis zou ingeveer 15 uur in totaal duren. Bikkel bikkel bikkel. Waarschijnlijk ons meest vermoeiende trip samen met het einde van de Tao trip. It's all in the package!